Er zijn veel vrouwen die ik bewonder. Vrouwen die het verschil maken op allerlei manieren voor mij persoonlijk zoals mijn moeder en vriendinnen. In kleine en grote dingen.
Vandaag op Internationale Vrouwendag wil ik het graag hebben over mijn vriendin en oud-collega Marlene Melfor.
Marlene kwam op haar 13e naar Nederland en op haar 17e ging ze voor het eerst aan het werk. In 2009 kwam ze bij VluchtelingenWerk Oost-Nederland terecht als regiomanager. Toen het haar tijd was om met pensioen te gaan, werd haar gevraagd wat zij als afscheid wilde ‘hebben’. Een van de dingen die zij daarin benoemde was dat haar positie als regiomanager en lid van het managementteam binnen VluchtelingenWerk weer opgevuld zou worden door een zwarte vrouw met Afrikaanse roots. Zij vond dit zo belangrijk dat zij dit als haar afscheidscadeau wilde hebben.
“Een van de dingen die zij wilde was dat haar opvolgster een zwarte vrouw met Afrikaanse roots zou zijn. Zij vond dit ontzettend belangrijk.”
Niet alleen omdat het passend is in het bestuur van een organisatie die de belangenbehartiger is voor vluchtelingen en mensen met een migratieachtergrond als het gaat om er- en herkenning. Maar vooral ook omdat de meeste besturen merendeels, of alleen maar, uit mannen bestaat. Marlene kreeg hierin tegengas en moest goed uitleggen. Ze hield voet bij stuk, met verve. De selectieprocedure werd gestart via een bureau wat gespecialiseerd is in de gevraagde doelgroep. Ook binnen verschillende netwerken werd de vacature gedeeld en zo kwam deze uiteindelijk bij mij terecht.
“Marlene kreeg hierin tegengas, maar hield voet bij stuk, met verve.”
Vanaf het moment dat ik aangenomen ben heeft zij mij onder haar hoede genomen en opgeleid. Doordat wij zoveel tijd met elkaar hebben doorgebracht groeide een hechte vriendschap. Zij steunde mij in mijn politieke werk. Zelf was ze ook actief binnen de Cliëntenraad in Arnhem. Met haar voerde ik vele gesprekken over inclusie, wat het betekent voor ons en waarom het voor haar zo belangrijk is om solidariteit onder vrouwen te bevorderen.
Tot op het moment dat zij mij vertelde waarom ze een andere zwarte vrouw in het managementteam wilde bij VluchtelingenWerk was ik veel minder bezig met dit soort bewustzijn. Zij heeft mij mede meer bewust gemaakt van de positie van de zwarte vrouw in Nederland en waarom vrouwen elkaar moeten helpen naar dit soort posities. Zo bouwen wij die inclusieve samenleving, samen met vrouwelijke rolmodellen.
Vanaf het moment dat ik aangenomen ben heeft zij mij tot aan haar pensioen onder haar hoede genomen en opgeleid. Zij motiveerde mij en inspireerde mij om mijn eigen weg en stijl te vinden in mijnn leidinggevende rol. Zij stond al die tijd naast mij: ik kon mij geen betere en inspirerende inwerkperiode wensen!
