Ik ben er zo een.
Zodra de zomer voorbij is en de gure herfstwind weer opsteekt; zodra de bladeren verkleuren en de dagen korter worden; zodra de winterjas weer uit de kast getrokken wordt en de lampen ’s avonds aan gaan. Dan begint het chagrijn. Ik heb een hekel aan de herfst. Thuis weggaan in het donker en thuiskomen in het donker. Doorweekt op tochtige perrons wachten op de trein die te laat is. En al je collega’s die ineens, na alle lente- en zomermaanden in alle rust te hebben gewerkt, het idee hebben opgevat dat op 31 december de wereld eindigt en dat alles — maar dan ook alles — nog even af moet voor de winter begint.
Er is één gedachte die me in die donkere dagen op de been houdt: het is bijna Kerstmis.
Wham en Mariah Carey kunnen me gestolen worden, ze winnen het niet van Little Drummer Boy
Ik hou van de Kerst. Het is een rustpunt na de drukke herfstmaanden. Ik geniet van de Top 2000 die bij ons thuis non-stop aan staat. Ik hou van het samen eten en de lichtjes. Ik hou van kerstmuziek — de ouderwetse dan, Wham en Mariah Carey kunnen me gestolen worden, ze winnen het niet van Little Drummer Boy. Ik kijk zelfs uit naar het samenzijn met familie en de bij Kerstmis behorende kerkdiensten. Maar het meest geniet ik ervan om met vrienden die ik veel te lang niet gesproken heb samen te zijn, terug te blikken op het afgelopen jaar, vooruit te blikken op wat komen gaat.
Tweede Kerstdag was tot acht jaar geleden bij mij en mijn vrijgezelle vrienden altijd een lege dag, waarop we rustig terugreisden naar onze studentenkamers of ons verveelden bij onze ouders. Het was in de herfst van 2011 dat we besloten dat we ons Tweede Kerstdag niet langer meer lieten overkomen maar zelf het heft in handen namen. Want ook toen al hield ik van samenzijn, de Top 2000 en samen eten en ik vond dat niemand met Kerst alleen hoefde te zijn als hij of zij dat niet wilde.
Het WhatsApp-groepje waarin we de maaltijd en aankomsttijden coördineren heet nog steeds “Vrijgezellig Kerstdiner”
Sindsdien komen we ieder jaar bij elkaar. Ook toen deze en gene een nieuwe relatie of zelfs kinderen kreeg, hield de traditie stand. Het WhatsApp-groepje waarin we de maaltijd en aankomsttijden coördineren heet nog steeds “Vrijgezellig Kerstdiner”, al is het aandeel vrijgezellen met 60% afgenomen. We blikken terug op het afgelopen jaar en kijken vooruit naar wat komen gaat.
Zonder elkaar kunnen we het al helemaal niet
Ik ben er zo een. Ik hou van de feestdagen. Om het moment van rust na een stormachtige herfst, om het weerzien met familie en vrienden. Om met elkaar te lachen en lief en leed te delen. Om met elkaar te zijn — want zonder elkaar kunnen we het al helemaal niet.
Ik wens iedereen rustige feestdagen toe, waarin je met vrienden, familie of wie je maar wil samen kunt komen. Kijk terug op het afgelopen jaar — 2019, met alle hoogte- en dieptepunten, is bijna voorbij. En geniet vooral, voordat 2020 begint.
Fijne feestdagen, tot volgend jaar,
Peter Kerris
