Politiek is niet voor watjes: case verplaatsing De Beijer

Iedereen weet het. Politiek gaat over keuzes maken, belangen afwegen, beslissingen nemen. Beslissingen die vaak een positief doel hebben, maar soms ook negatieve consequenties hebben voor bijvoorbeeld omwonenden. Direct betrokkenen zijn meestal goed geinformeerd, organiseren zich in een actiegroep of vereniging, besteden veel tijd en energie aan de zaak en halen vaak alles uit de kast om iets tegen te houden. In het algemeen vind ik dat positief. Sterker nog, als statenlid moet ik het wat betreft het inwinnen van informatie juist ook hebben van dergelijke groepen bewoners. Wat ik echter een groot risico vind, is dat steeds meer zaken uiteindelijk tot juridische procedures leiden. Hierdoor wordt niet meer samen gezocht naar mogelijke oplossingen, maar worden juist tegenstellingen verscherpt, ontstaat een sfeer van wantrouwen en wordt de afstand tussen bewoners en politiek alleen maar vergroot.

Zo ook bij de problematiek rond de verplaatsing van zand- en grinthandel de Beijer. Dit bedrijf is nu gevestigd in de Millingerwaard. Omdat dat gebied bestemd is voor ruimte voor de rivier en natuurontwikkeling moet dat bedrijf verplaatst worden. De provincie wil de werkgelegenheid graag behouden en heeft actief gezocht naar een nieuwe locatie. Toen de kans zich voor deed heeft de provincie een terrein gekocht waar vroeger een baksteenfabriek stond: de Waalwaard in Dodewaard. Bewoners in Dodewaard zijn niet blij met deze aankoop. Het uiterwaardengebied is een prachtig gebied en ze hoopten dat er geen nieuwe bedrijvigheid zou komen. Dit is uiteraard begrijpelijk. Ik fiets ook vaak in dat gebied en het is er prachtig. Maar de Beijer moet op korte termijn ergens opnieuw gevestigd worden en deze plek is de enige mogelijke locatie. De gemeenteraad van Nederbetuwe (waar Dodewaard onderdeel van is) stemde in met de vestiging van de Beijer, maar dan wel op voorwaarde dat er een rondweg zou worden aangelegd, zodat de vrachtwagens van de Beijer niet door de smalle dorpsstraat hoefde te rijden. De provincie ondersteunde deze wens en stelde hier financiering voor beschikbaar. Een laatste obstakel bleef over: de vrachtwagens moeten vanaf het bedrijventerrein nog een deel door de uiterwaarden en over de smalle dijk om bij de nieuwe rondweg te komen.

In mijn ideale wereld zouden bewoners, provincie, gemeente en de Beijer om de tafel zijn gaan zitten om te kijken hoe verschillende problemen en wensen gezamenlijk aangepakt zouden kunnen worden. In deze ideale wereld zou de Beijer bijvoorbeeld een deel van hun terrein beschikbaar kunnen maken voor recreatie (bijv. een zwemplas, een wandelpad, een parkeerterrein), zou de gemeente samen met bewoners kunnen kijken naar maatregelen op de dijk, zou er een fietspad onderlangs aangelegd kunnen worden, etc. Maar helaas bestaat deze ideale wereld niet. Dat komt volgens mij met name door ingewikkelde regelgeving en juridische procedures. Regelgeving die als insteek heeft bewoners en natuur te beschermen, maar juist tegendraads werkt. Bewoners hebben zich vastgebeten in allerlei juridische regels en gaven zelfs aan de provincie te beschuldigen van fraude. In een dergelijk klimaat is overleg niet meer mogelijk.

Jammer is ook dat bepaalde politieke partijen gebruik maken van dit negatieve klimaat. Als PvdA wil ik blijven doen waarvoor ik in de politiek zit: belangen afwegen, beslissingen nemen, daar transparant over zijn en partijen bij elkaar brengen. Als PvdA hebben we dan ook met volle overtuiging ingestemd met het voorstel om de Beijer te verplaatsen naar de Waalwaard. Wel hebben we gevraagd om een snelle evaluatie van de verkeerssituatie op de dijk en hebben we de provincie gevraagd om haar rol te nemen mocht uit de evaluatie blijken dat de verkeerssituatie ondanks de maatregelen die worden genomen toch onveilig blijkt.

Ingrid Hijman – Statenlid (Commissie ROW)