Geachte voorzitter,….
Allereerst dank ik u allen voor deze gelegenheid om mij aan u voor te stellen. En u heeft natuurlijk het volste recht om te weten “wat voor vlees u in de kuip heeft”, vóór u probeert daar de tanden in te zetten.
Wij zijn een beeld. Een beeld van onszelf. Een spiegelbeeld. Als ik mijn eigen brieven, e-mails en Tweets nalees, kijk ik in de spiegel. En dan zie ik ook “de blik van buiten”. Die andere spiegel. De spiegel die ik anderen dan weer graag voorhoud. Omdat wij steeds zoveel kunnen leren van onszelf. Ook al is dat niet altijd leuk.
Mijn leven leest als een sprookje. Een sprookje vol verschillen en contrasten. En die zijn altijd het mooiste. Onder de naam Müjde werd ik in 1987 geboren als eerste dochter in een migrantengezin in een prachtig dorpje aan de Veluwezoom. Mijn naam betekent “Goed Nieuws” in het Turks. Dat klinkt positief; maar blijft steeds de belofte van een afzender, die alleen de ontvanger kan bevestigen.
Van jongs af aan stond ik met twee benen in twee rijke culturen, verschillen overbruggend. Door het vroege overlijden van mijn vader vervielen wij van redelijke welstand ineens tot eenoudergezin in de bijstand, waarbij ik als oudste kind al snel een rolletje als kostwinner kreeg. Gekleed in kleding van de kledingbeurs ging ik naar de kringloopwinkel. Maakte ik van afgedankte zaken mijn eigen poppenhuis, mijn eigen bureau en stoel. Voelde ik mij rijk. Omdat ik van niets iets kon maken. Het minste werd waardevol. Rijkdom en armoede. Nog zo’n contrast. En wat betekenen armoede en rijkdom als je tenminste nog een dak boven je hoofd hebt en eten op je bord? In vrijheid leeft, met je geliefden om je heen.
Ik was dus al vroeg dankbaar voor een samenleving die ons opving toen het tegenzat. Die mij dezelfde kansen voor opleiding bood en dezelfde kansen op werk als ieder ander. Die maakte dat ik lid kon worden van de lokale sportvereniging en mij ook in bredere zin kon ontwikkelen tot een volwaardig lid van deze samenleving. Een samenleving die vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid hoog in het vaandel had staan. Al namen de verschillen toe en was gelijkwaardigheid soms een zoektocht.
School en werk werden gecombineerd tot een enkele leerschool. Ik zal u de eerste “twaalf ambachten” besparen, behalve de laatste: mijn werkzaamheden op een rentmeesterkantoor. Daar leerde ik wat “duurzaamheid” echt inhoudt. Hoe routinematig 25 jaar teruggekeken wordt, om 25 jaar vooruit te kunnen kijken. Hoe de wereld onderhevig is aan patronen en trends. Hoe ons land georganiseerd en geordend is. En hoe op historische buitenplaatsen landbouw, natuur en cultuurhistorie onderling vervlochten al honderden jaren moeiteloos naast elkaar kunnen bestaan. Een plaats waar al mijn kennis en ervaringen hun plek vonden in de brede generalistische aanpak die voor dit rentmeesters-werk nodig is. Een plaats waar technische en maatschappelijke vraagstukken centraal staan. Waar de mens centraal staat. Waar het enthousiasme, de vindingrijkheid, het verdriet, de onmacht, de vreugde en de woede, de angst en de hoop van zoveel boeren, burgers en buitenlui samenkwamen. Van de jonge boerin die het bedrijf van haar vader overnam en vol nieuwe ideeën zat, tot de vogelaar die zijn eerste nest van een zeearend had gespot; maar ook de boer die zijn eigen leven nam met een stuk touw, omdat hij het onbegrip niet langer verdragen kon.
Daarnaast ontwikkelde ik mij als mediator. Ook daarbij draait het om luisteren naar elkaar en kijken waar de belangen liggen. Verschillen durven benoemen, respectvol de confrontatie aangaan en via dialoog breed gedragen en duurzame oplossingen zoeken. In mijn werk zag ik een samenleving die steeds meer getekend werd door scheidingen, polarisatie en individualisatie. Met daarbij de verborgen nood, schaamte en angst. In een samenleving leef je samen. Niet achter muren van onvrede, boosheid en onverschilligheid. Niet alleen.
Daarom besloot ik de politiek in te gaan. In dienst van de kiezer. Met een verse blik van buiten. Om knopen door te hakken, omdat ik de gevolgen van besluiteloosheid heb gezien. Om verbinding te zoeken, omdat ik het gegroeide wantrouwen weg wil nemen. Om kennis en inzichten van buiten te brengen. Niet voor mijzelf. Maar voor de samenleving die mij en mijn familie opving toen het nodig was. Die mij gelijke kansen bood. Een samenleving die dagelijks onderhoud nodig heeft. Van mensen zoals u en ik. In een politiek die “gevoelige onderwerpen” niet vermijdt maar juist hoog op de agenda zet.
Mijn politieke kompas staat van huis uit gericht op de sociaaldemocratie. Bij de PvdA vond ik letterlijk mijn rode draad. Die van bestaanszekerheid, solidariteit en vóóral gelijkwaardigheid van allen. Gelijkwaardigheid is niet vanzelfsprekend. Al was het maar omdat wij allen zo verschillend kunnen zijn.
Laat ons dus vooral samen verschillend mogen zijn. Want verschillen geven onze samenleving haar veerkracht, haar innovatiekracht en het vermogen om zich aan te passen als de wereld verandert.
Of zoals Aristoteles het meer dan 2.000 jaar geleden al puntig samenvatte: “De ergste vorm van ongelijkheid is proberen ongelijke dingen gelijk te maken.
“Ik verschil van u en u verschilt van mij. En dat houden we mooi zo. Omdat onze kiezers dat van ons mogen verwachten. En omdat u en ik -zonder onze verschillen- samen geen verschil kunnen maken.
Statenlid PvdA Gelderland, Mujde Palavan
